Terugkijken. Ik doe het niet graag. Liever kijk ik vooruit, naar wat er komen gaat, naar de doelen die ik heb. Toch is het elk jaar, zo tegen het einde, even tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar. Voor mij gaat 2018 niet persé de boeken in als een goed jaar…
En toch begin ik met het goede, waar ik 2017 ook mee afsloot: pa lijkt een voorzichtige lange neus te maken naar de kanker die hem heeft getroffen. Schoon wordt hij nooit, maar het ziet er naar uit dat we nog jaren voort kunnen met hem. Dat hij een keer per maand ziek is van de hormonenprik, dat nemen we voor lief.
Ook goed is dat ik in augustus mijn zo felbegeerde KRMT diploma haalde en ook als makelaar aan de slag ben inmiddels. Ik ben daar ongelofelijk trots op, omdat het niet makkelijk is geweest om alles naast mijn gezin bol te werken. Zonder Pieter’s onvoorwaardelijke steun en de steun van mijn kinderen had ik dit nooit kunnen doen. Vooral de laatste weken waren niet erg makkelijk, omdat zich van alles voltrok om me heen.
En daarmee kom ik dan ook op het grootste dieptepunt van 2018: het einde aan het co-ouderschap met de vader van mijn kinderen. Iets wat voor mij toch voelt als een falen van iets wat ik zo graag wilde: een veilig en warm thuis bij beide ouders voor mijn kinderen. Het is niet gelukt. De kinderen hebben ervoor gekozen om bij ons te komen wonen en om het weekend naar hun vader te gaan. Van veel mensen kreeg ik te horen “oh, heerlijk toch dat ze nu altijd bij jou zijn?” Zo voelt dat voor mij niet. Begrijp me niet verkeerd: ik ben ontzettend blij dat ze bij ons hun thuis hebben, dat ze hier graag zijn, dat we samen een gezin zijn. Maar ze hebben ook een vader, die, ondanks dat hij dit zelf veroorzaakt heeft, ongelofelijk verdrietig moet zijn dat dit zo is gelopen. Hoe het ook zij: de oudste vindt de weekend regeling prima, maar de jongste worstelde nog steeds en besloot de deur helemaal dicht te gooien. Dat besloot ze niet zomaar. Dat besloot ze na veel verdriet, boosheid en frustratie. Ik hoef denk ik niemand uit te leggen dat er niets zo moeilijk is als de worsteling van je kind te moeten aanschouwen. Zo goed mogelijk hebben we haar begeleid, hebben we haar gesteund, hebben we met haar gesproken. Zij maakte keuzes die je op je 13e niet zou moeten maken en voerde gesprekken die ze niet zou moeten voeren. Want hoe vertel je je vader in godsnaam op een respectvolle manier dat je zo niet verder wilt. En toch deed ze het. En zo wordt een dieptepunt tegelijk een hoogtepunt.
Een hoogtepunt dat voortkomt uit een dieptepunt. Ik heb mijn kinderen namelijk uit zien groeien tot twee zeer mondige en welbespraakte pubers. Pubers die hun eigen gevoel goed hebben kunnen verwoorden en die een goed gesprek kunnen voeren. Pubers die zijn opgekomen voor zichzelf en hun eigen gevoel en daarbij niet de makkelijke weg hebben gekozen. Uiteindelijk heeft het tot rust geleid en ik durf te beweren dat onze, toch al sterke, band alleen maar sterker en hechter is geworden. Niet alleen die van hen en mij, maar ook de band met Pieter en die met mijn ouders. Samen zullen en willen zij nooit hun vader vervangen, maar ze weten dat ze er ook terecht kunnen als er iets is. Ons gezin is er hechter door geworden, ook al vergde het van ons allemaal wat aanpassingsvermogen.
Naast dat grote hoogtepunt, waren er vele kleine geluksmomentjes: vakantie, weekendtrips, stap avondjes, dagen met familie, etentjes, een gala, wandelingen, wijn en ga zo maar door.
2019 zal ongetwijfeld hoogte- en dieptepunten bevatten. Ik hoop dat de hoogtepunten de dieptepunten zullen overtreffen, dat de gezondheid voor ons allemaal goed zal blijven, dat de deur voor mijn ex weer een stukje verder opengaat bij mijn jongste, dat we onze 5e huwelijksdag mogen vieren, dat de kinderen meer rust krijgen, dat we elke dag weer veilig thuis komen… Dan kunnen we die dieptepunten ook wel weer aan. Keep it safe!
Als ik het woord “stiefmoeder” of “stiefvader” lees, krijg ik altijd beelden van Assepoester- achtige taferelen op mijn netvlies. Ik vind het derhalve een rot woord. Net als stiefbroer en stiefzus. Wat is stief in vredesnaam?! Maar goed, iedere andere naam verzandt al gauw in iets zoetsappigs, dus stiefouder is wat het is. Lees verder
Ik ben gescheiden. Het is inmiddels alweer even geleden en in de tussentijd ben ik heel gelukkig met mijn huidige lief, maar toch: ik ben gescheiden.
Mijn ex-man en ik zijn goed uit elkaar gegaan, binnen twee maanden hadden we de zaken m.b.t. de kinderen en de financiën geregeld. Achteraf gezien had ik voor dat laatste misschien wat langer de tijd moeten nemen, omdat ik nu opeens met nogal nare consequenties te maken heb, maar soit, het is maar geld! Lees verder
Tiffany, Tiff, Tiffje B... ik dus 