In 2004 werd ik moeder. Op mijn borst werd een klein manneke neergelegd, dat gelijk over me heen pieste, maar dat deerde niet. Ik was verliefd. Smoorverliefd. En ik realiseerde me dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
Mijn mama kreeg mij in 1973. Ze was toen al moeder, want mijn broer werd in 1971 al geboren. Ik kan me zo voorstellen dat zij ook smoorverliefd was op haar zoon toen hij bij haar werd gelegd (overigens een wonderschoon kind). Ook zij zal zich toen gerealiseerd hebben dat haar leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
Zelf is ze geboren in 1946, in Indië. Het jongste kind na 3 andere kinderen. Ik weet niet precies of haar vader toen nog in beeld was, maar ik weet wel dat haar moeder er grotendeels alleen voor heeft gestaan. Toen zij naar Nederland kwamen, was mijn oma een alleenstaande vrouw met 4 kinderen.
Mama was een heel blank meisje, vergeleken met haar broers en zuster. Met haar lichte ogen, lichte huid en prachtige haar, was ze wel een verschijning. Ze groeide op in Borne, werd opgevoed door mijn oma. Oma was een behoorlijke tough cookie. Ga er maar aan staan, in die tijd. Een gescheiden vrouw in een land dat niet ‘jouw land’ is, keihard werken om rond te komen. Klagen was er niet bij.
Mijn mama is ook een tough cookie. En wat voor eentje! Op haar 18e ging ze op avontuur in Amerika en Canada. Met een vriendin ging ze daar werken. Toen ze terug kwam, trouwde ze met mijn pa. Ik denk dat hij op dat moment behoorlijk benijd zal zijn door menig man. Mijn moeder was (en is) een ongekend mooie vrouw en mijn pa… nou ja… die moest het denk ik hebben van zijn ongekende charme en niet van zijn sideburns en pornosnor (sorry pap! Je bent wel lekker opgedroogd).
Mijn moeder heeft altijd gewerkt, ook toen wij er waren. Klaagde niet en voedde daarnaast ons op. Dat dit niet altijd eenvoudig kan zijn geweest, weet je pas als je in haar schoenen mag staan. Ondanks dat pap en zij werkten, hadden wij altijd een warm thuis. Ze was er niet altijd, maar elke avond stond er een maaltijd op tafel, we konden sporten, we werden geholpen met ons huiswerk. En iedereen was altijd welkom bij ons. Vriendjes, vriendinnetjes, de basketbalmaatjes van mijn broer, buurkinderen… alles kon.
En natuurlijk hadden wij ruzie. Ik was een etterige puber, zoals alleen meisjes dat kunnen zijn. Dwars, eigenwijs, grote mond, lui. You name it, I did it. Maar ik had het ook heel gezellig met mama. We gingen winkelen, lunchen, op pad. De echte ruzies bewaarde ik voor mijn pa, omdat we gewoon heel erg op elkaar lijken.
Dat ik het haar toen niet altijd makkelijk heb gemaakt, realiseer ik me nu pas echt, nu ik zelf mama ben, nu ik zelf beslissingen moet nemen, die zij toen ook moest maken. Ze liet ons los, waar dat kon. Dat dit niet altijd eenvoudig kan zijn geweest, is me duidelijk.
En dan het ‘tough cookie’ deel… mijn moeder heeft zo onwijs veel mee moeten maken in haar leven. De meeste dingen zijn te privé om te delen. Toch kleine greep: zij overwon borstkanker. Toen zij net klaar was met de behandelingen, werd zij samen met mijn vader aangereden op een zebrapad en kwam daar goed vanaf. Zij steunde mij toen ik weg ging bij de vader van mijn kinderen. Zij verloor contact met mensen en werd daarin gekwetst. Zij steunt mijn vader, onvoorwaardelijk (ze kunnen kibbelen als de besten, die twee, maar dat hoort bij ze), toen hij ziek werd, zette ze de schouders eronder. Nu ze weet dat mijn broer en ik ons redden, kan ze zich nog steeds zorgen om ons maken, maar haar allergrootste zorg zit in haar kleinkinderen. Vier van hen groeien op in een gebroken gezinssituatie en zij leeft voor alle vijf die kleinkinderen. De zorgen uit ze soms bij mij, maar zet ze liever om in daden voor die vijf.
Maar waar ze ook doorheen moet, zij gaat door. Soms breekt ze even en zie ik haar tranen. Ik zal nooit vergeten hoe ze reageerde toen ze te horen kreeg dat ze borstkanker had. Ik was daarbij, wilde mijn arm om haar heen slaan, maar zij zei: ‘nee, we gaan hier niet huilen, dat wil ik niet!’ Altijd sterk, in elk geval ogenschijnlijk. Altijd doorpakken. Nooit bij de pakken neerzitten.
Heeft dit haar hard gemaakt? Emotieloos misschien? Nee, verre van dat. Mijn mama is lief en zorgzaam. Niet alleen voor ons, maar ook voor elke ‘stray dog’ die aan komt en die ze mag (dat is wel een vereiste hoor, want daar is ze dan weer niet zo makkelijk in). Zij heeft mij door vele verdrietige periodes geholpen. Nooit zal ik vergeten wat ze deed toen mijn hart in gruzelementen lag, vanwege een verbroken relatie. Ze veroordeelde de relatie, maar heeft me opgevangen zonder veroordeling of een ‘I hate to say I told you so!’. Ze was er. Voor mij. Ze is er voor mijn kinderen, voor als die eens iets niet met hun moeder willen bespreken. Ze voorziet ons van voedsel en stopt daar al haar liefde in (bedankt voor de extra kilo’s mam).
Mijn mama… in heel veel dingen mijn voorbeeld, mijn steun en toeverlaat, mijn rots, superoma, klankbord, mijn tough cookie. Dat laatste heb ik dan weer niet van haar overgenomen, maar zie ik terug in mijn dochter. Ik hoop dat ze nog heel lang bij ons is, in goede gezondheid. Je bent een uniek exemplaar en een uit duizenden en ik ben er trots op dat ik jou mijn moeder mag noemen.
Deze week moest ik opeens aan haar denken. Zomaar, no particular reason. Omi. Ze overleed in juni 2005 en was eigenlijk niet mijn Omi, maar de Omi van mijn inmiddels ex. Maar ja, ik kende haar dus ook al vanaf 1993, ik had zelf geen op het laatst oma’s meer, dus Omi was ook mijn oma. Lees verder
Het is alweer een tijd geleden dat ik iets postte om mijn blog (maar daar gaat denk ik verandering in komen), maar het werd weer tijd en dit keer met een mooie aanleiding.
Mijn vader heeft een tijdje geleden meegedaan aan een schrijfwedstrijd op het Indische platform Indisch 3.0. Deze week werd duidelijk dat zijn verhaal niet uitgekozen was voor de publieksjurering. Zijn reactie was: “het geeft niet, dat was ook niet mijn insteek. Ik denk alleen dat het goed is al mijn herinneringen op te schrijven, voor jullie.”
Tiffany, Tiff, Tiffje B... ik dus 