In een van mijn (zeldzame) foto albums staat een foto van mij, huilend, naast een paar benen in een zwarte maillot. De foto is ergens eind jaren ’70 gemaakt, ergens in het stadhuis van Alkmaar, zo rond Sinterklaas. Die benen waren van een Zwarte Piet

Mijn vader werkte in die tijd bij de Sociale Dienst in de Tesselschadestraat en wij waren uitgenodigd om het Sinterklaasfeest te vieren. Ik was bang. Bang van Zwarte Piet, bang van Sinterklaas. Verhalen over de roe, de zak van Sinterklaas, stoute kinderen en wat dies meer zij, staan mij nog bij.

Mij staat ook nog heel scherp het moment bij, waarop ik erachter kwam dat die hele heisa een verzinsel was, dat mijn ouders en velen met hen, dus gewoon glashard tegen me hadden gelogen en iedereen gewoon een verkleedpartijtje had. Ik was boos. Niet zozeer omdat het een verzinsel was, maar wel omdat mijn ouders mee hadden gedaan aan die leugen.

Je begrijpt het vast wel: Sinterklaas is nooit mijn favoriete feest geweest en ook zeker niet geworden. Lootjes trekken, surprises, gedichten… nee dank u. Mijn ouders hebben het nog even gevierd met de buren, maar dan vond ik de borstplaat, speculaas, banketstaaf en warme choco eigenlijk nog het meest memorabele. Het duurde dan ook niet lang, of Sint werd vervangen door cadeautjes met kerst en dat doen we nog steeds.

Maar ja, toen kreeg ik op mijn 19e verkering met iemand bij wie Sinterklaas wel elk jaar gevierd werd. Met lootjes. En surprises. En gedichten. Dus daar zat ik weer. Met lichte tegenzin. Maar de hapjes op die avonden maakten het goed.

Op mijn 30e werd ik moeder… op mijn 31e vierden we voor het eerst Sinterklaas met een kleine smurf erbij, Dylan. Leuk, cadeautjes. En… ik loog net zo hard mee met iedereen als dat mijn ouders hadden gedaan. De jaren die volgden, betekende Sinterklaas twee hyper kinderen, al weken van tevoren. Ik haatte het. Oprecht. Dus toen we scheidden, liet ik met alle plezier en liefde vastleggen dat Sinterklaas bij vader gevierd werd en niet bij mij, dus vierde de ex een aantal keer Sint bij zijn ouders met het kinderspul. Dat laatst gebeurt inmiddels volgens mij ook niet meer, maar dat terzijde.

Natuurlijk kregen ze bij mij ook wel iets kleins, maar met Kerst werd echt uitgepakt. De dag dat mijn oudste in het bijzijn van zijn zusje begon over het al dan niet bestaan van de Sint, juichte ik inwendig… Eindelijk mocht ik ze dan vertellen dat het hele feest een verzinsel was. De teleurstelling bestond bij hen meer uit “shit, geen cadeautjes meer!” dan uit “verdomme, mijn moeder heeft tegen me gelogen.” Dat cadeautjes issue was snel opgelost, dus de teleurstelling was niet enorm, al moesten ze bezweren dat ze niets zouden zeggen tegen andere kinderen en met name hun stiefbroertje aan de andere zijde.

Toch, ondanks mijn afkeer van het feest, vind ik de discussies die nu gaande zijn, best jammer. Ik ben blij dat mijn kroost van het geloof is gevallen, want ik kan me zo voorstellen dat het als ouder met “gelovige kinderen” het op dit moment nogal lastig is. Want ze vangen natuurlijk van alles op via radio en TV en ze hebben enorm grote oren, die kinderen.

Heb ik een mening over de Zwarte Pieten kwestie? Hm, tja, ik weet het niet. Als mensen zich gediscrimineerd voelen, dan is dat zo, of dat nou terecht is of niet. Discriminatie is namelijk zo subjectief als de pest. Als iemand mij een Pinda noemt, voel ik me namelijk niet gediscrimineerd, maar een andere Indo wellicht wel. Bovendien staat wat mij betreft nog steeds niet onomstotelijk vast of het hier nu om slaven gaat of niet. De een zegt dat Piet zwart is van de roetvegen, de ander dat het toch echt is omdat het een slaaf is. De een roept dat het gaat om het breken van een traditie, de ander roept dat het sowieso een feest is gebaseerd op leugens. Heel eerlijk: toen mijn apen nog klein waren en ze eens een prachtige Afrikaans geklede vrouw zagen met een donkerbruine huid, riepen ze: hé dat is een meisjes zwarte Piet! Ik kon door de grond natuurlijk, maar het gaf wel aan dat dat de associatie was.

Voor, tegen, geen mening… het kan me allemaal niet enorm boeien, al vind ik een Stroopwafel- of een Bloemenpiet wel enorm ver gezocht. Ik vind de roep om het boycotten van winkelketens die anders omgaan met Zwarte Piet een treurig verhaal. Laten we iedereen lekker in zijn waarde laten, ergens een middenweg zoeken, respect hebben voor zijn mening of keuze. Maar laten we vooral niet vergeten dat het hier om een KINDERFEEST gaat. En bij geen enkel feest horen beledigingen, bedreigingen, scheldpartijen, mishandelingen en wat dies meer zij… Neem ik ondertussen nog wat pepernoten en banketstaaf tot mij.


Geplaatst door in ongezouten mening Tags: , ,