scroll down for English translation

Rennend komt ze uit school, je dochter. Lange benen, lange armen, een figuurtje dat jij al jaren niet meer in de spiegel hebt gezien en stralende ogen. Je tienerdochter. Te klein voor het tafellaken, te groot voor het servet, zoals we dat hier in Nederland zeggen. Amper heeft ze haar jas uitgetrokken, of ze roept: “Ariana Grande komt naar Manchester volgend jaar, mam! Mag ik heen?”

Ariana Grande. Niet je favoriet, maar vanuit de kamer van je tiener schalt haar muziek elke dag jullie huis in. Soms overstemd door de muziek van Drake, van haar broer. Of het een nou veel beter is dan het ander, laat je maar een beetje in het midden. Je hoopt alleen maar dat je dochter Ariana niet als voorbeeld voor haarzelf ziet.

“Mam? Toe? Ik ben nog nooit naar een concert geweest en ik wil heel graag… samen met mijn vriendinnen. Please?” Je hebt je twijfels. Jij vindt haar namelijk meer servet dan tafellaken, maar zij ziet zichzelf al jaren als tafellaken.

Toch zit je dan die dag dat de kaartverkoop begint voor haar achter je laptop. In de wachtrij. Als je dan eindelijk aan de beurt bent, regel je kaartjes voor haar en haar beste vriendin. Ze is niet thuis, je tiener, en je hebt haar ook niets verteld. Totdat ze thuis komt. Ze vliegt je om je hals als je het nieuws vertelt en tranen biggelen over haar wangen. Ze gaat haar grote idool zien! Het duurt nog even, maar ze gaat haar zien. Jouw twijfels over haar al dan niet toelaten tot de wereld van de tafellakens ebben dan ook snel weg. Dit is goed. Dit is loslaten. Dit is opgroeien. Haar blijdschap maakt jou blij.

Ze telt de dagen af en in de week voor de grote dag lijkt het wel alsof de muziek nog harder staat dan anders. Met haar vriendinnen past ze outfits, oefent ze haar eyeliner voor de spiegel, zoals Ariana dat ook doet. De voorpret is enorm. De knoop in jouw maag ook. Heb je hier echt wel goed aan gedaan? Is ze echt niet te jong?

22 Mei… Je zet haar en haar vriendinnetje af bij de Manchester Arena. Nadat je haar allerlei waarschuwingen op het hart hebt gedrukt natuurlijk. Nadat ze je heeft beloofd af en toe een app te sturen. Nadat je duidelijk hebt aangewezen waar je haar straks, na afloop, op pikt. Nadat zij tien keer “jahaaaa mahaaaam!” tegen je heeft geroepen. Daar gaat ze. Een vluchtige kus, een zwaai en dan is ze weg. Op weg naar volwassenheid.

Vannacht werd jou verteld dat ze nooit volwassen gaat worden, jouw tienerdochter. Gisteravond stond je op haar te wachten. Je had al filmpjes van haar gekregen van het optreden. En selfies. Tientallen selfies naar jou en op haar instagram account. Met snapchat filter, maar ook zonder. Selfies waarop haar jeugdigheid je tegemoet straalt. Selfies waarop een meisje staat met de wereld aan haar voeten. Jouw meisje. Jouw meisje zal nooit volwassen worden. Jouw meisje blijft een meisje. Voor altijd.

Mijn hart huilt mee met het jouwe. Mijn hart hoopt jouw ondraaglijke verdriet nooit te hoeven voelen. Mijn hart vertelt het jouwe dat je de juiste beslissing hebt genomen om haar te laten gaan. Dat niemand heeft kunnen vermoeden dat iemand bedacht heeft nu ook onschuldige kinderen en tieners in de zinloze strijd van IS te betrekken. Mijn hart huilt, omdat de angst nu ook bij hen gezaaid is. Lieve moeder van een tienerdochter… ik wens jou heel veel sterkte en kracht toe.

 

—-English translation—

Dear mother of a teenage daughter,

She comes home running from school, your daughter. Long arms, long legs , a stature that you haven’t seen in the mirror for ages and bright shiny eyes. Too small for the table cloth, too tall for the napkin, as we tend to say in the Netherlands. She barely took off het jacket, when she says: “Ariana Grande is coming to Manchester next year mom! Can I go?”

Ariana Grande. Not your favorite, but her music almost constantly comes from your teenager’s room. Sometimes mixed with Drake’s music, coming from her brother’s room. You still can’t say who’s music you prefer, so you just ignore it. Hoping that your daughter doesn’t see Ariana as an example of how she wants to be herself.

“Mom, please? I’ve never been to a concert before and I really want to go… with my friends. Please?!” You have your doubts, seeing her more as a napkin than a tablecloth, where she has been seeing herself as a tablecloth for quite some years now.

Yet you find yourself behind your laptop, the day ticket sales starts. In the waiting queue. When it’s finally your turn, you get two tickets for her and her BFF. She’s not at home, your teenager and you haven’t told her anything either. Until she gets home. She hugs you when you tell her the news and tears of happiness roll down her cheeks. She’ll get to see her idol! She’ll have to be patient for a while, but she’ll get to see her! Your doubts on whether or not letting her enter the world of the tablecloths are gone in an instant. This is good. This is letting go. This is growing up. Her happiness makes you happy.

She’s counting down the days and it seems as if the music is on even louder the week before the concert. She’s trying outfits with her friends, practices how to put on her eyeliner in the way Ariana puts it on. Her enthusiasm is enormous. So is the aching in your stomach. Have you taken the right decision? Isn’t she too young?

May 22nd… You drop her and her friend of at the Manchester Arena. Not before you given her all sorts of warnings. Not before you made her promise to send you a text every now and then. Not before you clearly pointed out where you’ll be waiting after the concert. Not before she rolled her eyes ten times, sighing “Yes moooom!” There she goes. A quick kiss, a wave goodbye and she’s gone. On her way to adulthood.

Last night you were told that she would never be an adult. Your teenage daughter. Last night you were waiting for her. She had already sent you videos of the concert. And selfies. Dozens of selfies to you and on her Instagram account. With snapchat filter, without filter. Selfies on which her youth is radiant. Selfies showing a girl with the world at her feet. Your girl. Your girl will never grow up. Your girl will forever stay a girl.

My heart cries for you. My heart hopes it will never have to feel the unbearable grief that you must be feeling. My heart is telling your heart that you have made the right decision to let her go. That no one could have foreseen that somebody thought now was the time to include innocent children in IS’s useless war. My heart cries, because the seed of fear has now also been planted in the hearts of these children. Dear mother of a teenage daughter…I wish you loads strength and power.


Geplaatst door in ongezouten mening, van alles